Frank Wagemans (°1953,Antwerpen) evolueerde van een puur abstract schrijven met verf en kleur op grote doeken in de jaren 70 en 80 naar een plastische transcryptie van woorden in de jaren 90.Het was een grafisch beheerste schilderwijze met vormen in subtiele gebroken kleuren. Het is in deze periode dat zijn ‘ witte ‘ sculpturen ontstonden als een logisch verlengstuk van de schilderijen. Begin 2000 wint het schilderkundige terug aan belang. Het schilderproces wordt terug het hoofdthema maar er duikt steeds meer figuratie op. Grote fascinatie voor schilders als Edgard Tijtgat, Gust Desmet en Jean Brusselmans is hier niet vreemd aan. Deze bewondering kreeg aanvankelijk zijn uiting in korte beeldverhalen en jaarkalenders. Het is pas de laatste jaren dat er figuratie opduikt in de schilderijen en de sculpturen en dat beide domeinen van interesse elkaar ontmoeten. Het is geen verhalende schilderkunst maar , in de traditie van de abstracte schilderkunst, is het de uitdaging om vorm en kleur een verrassende oplossing te geven.

In de meest recente werken duiken banale thema’s op met titels als ‘ salut mes copains ‘ en ‘ het leven van de werkman ‘. De figuratie wordt er gebruikt in de geest van de vlaamse Nieuwe Visie van Roger Raveel. De werkman in zijn rudimentaire vorm, een mannetje met pet en attributen in zijn gewone dagelijkse handelingen. De werkman zoals men die zich voorstelt of herinnert.Dit archetype is de lokvogel om mee te stappen in de lectuur van de plastisch beeldende ruimte. Beelden met als titel‘ werkman ten drieën ‘ en ‘ werkman op de koude steen ‘ zijn ontleend aan de christelijke iconografie. Het zijn prachtige associatieve situaties waaraan het alleenrecht met graagte wordt ontzegd.

Artists: Frank Wagemans