Eén van de eerste planten die terug opschiet in verwoeste landschappen is de weegbree. Otto Dix maakte een ets van een bommenkrater waar terug bloemen in groeien. Zelfs de meest verwoeste landschappen geraken op een dag terug begroeid. Weegbree wordt vermeld door de Duitse veelvoudig gedecoreerde oorlogsveteraan, auteur en entomoloog Ernst Jünger. Hij vocht mee in de eerste wereldoorlog, werd meerdere malen gewond, was gestationeerd als officier in Parijs tijdens de tweede wereldoorlog en bereikte de gezegende leeftijd van 103 jaar. In zijn ‘Oorlogsroes’ (In Stahlgewittern) over zijn frontervaringen tijdens WO 1 schreef hij:
De versperring is doorwoekerd met hoog opgeschoten onkruid, want van de braakliggende velden heeft zich al een nieuwe, andersoortige plantengroei meester gemaakt. De wilde bloemen die vroeger soms tussen het koren bloeiden, hebben de overhand gekregen, hier en daar schiet al laag struikgewas op. Ook de wegen zijn al overwoekerd, maar nog duidelijk te herkennen, want daar breiden zich de ronde bladeren van de weegbree uit. In deze wildernis voelen vogels zich op hun gemak, bijvoorbeeld de patrijzen wier merkwaardige lokroep ’s nachts vaak te horen is, of de leeuweriken wier veelstemmig gezang bij het eerste ochtendgloren boven de loopgraven klinkt.
(vertaling: Nelleke van Maaren)
Over deze bizarre florale poëzie gaat de tentoonstelling ‘De ondraaglijke vreugde van de beelden’. De beelden van de verwoesting worden op een bepaald ogenblik mooie beelden. Beelden met een esthetische waarde die bekeken, geprezen, gesmaakt, verzameld en tentoongesteld worden. Wat ligt er aan de grondslag van deze transformatie?
In de tentoonstelling wordt gerefereerd aan twee herbaria: het Moscou herbarium van Wim Van Gotha en het Rwanda herbarium van Koen Peeters.
De ets van Otto Dix hangt in de tentoonstelling ‘The Art of War’ in de Kazerne Dossin.
Artists: Koen Broucke