In het midden van één van de meest vervuilde, lawaaierige en versnipperde landschappen van Europa, schildert Hans Bruyneel een verheven natuur alsof hij aan het acute gebrek aan open ruimte en natuur wil ontsnappen.
In plaats van schilderijen die de schoonheid van het landschap willen bezingen, zijn deze doeken projecties van een artificiële en dreigende wereld, waarin de schilder de toeschouwer vol argwaan aan de rand van het beeld laat plaatsnemen en hem niet met een weids gebaar uitnodigt om denkbeeldig in die landschappen rond te wandelen.
Het zijn geen echte landschappen, maar artificiële schermen, beelden van landschappen die op een doek verschijnen.

In the middle of one of the most polluted, noisy and fragmented landscapes in Europe, Hans Bruyneel uses heightened colours to depict large, cinematic, natural landscapes. It can seem on first sight that the artist wants to escape the acute lack of open space and nature around him by painting uplifting nature with the beautiful tints of a spectacular sunset.
But, instead of praising the beauty of the landscape, these canvases actually project an artificial and ominous world. The painter does not invite the observer with a grand gesture to imagine themselves walking around those landscapes. Instead, he allows the apprehensive observer to stand at the edge of the image.
In other words, these are not real landscapes; they are just artificial screens, images of landscapes that appear on a canvas, cinematic flights of fancy.

Artists: Hans Bruyneel